De formule

Die ochtend vond ze de ring: drie diamantjes, gezet in witgoud. Ze schudde het bankkussen op en zag het zwarte doosje. In ongeloof hield ze haar adem in: de ring was een klein vermogen waard!
Maar wanneer had hij die kostbaarheid aan haar willen geven? Haar verjaardag had ze net gevierd en hun huwelijksdag was pas over een half jaar…
Ze was opgetogen over zijn voorgenomen uiting van genegenheid. Het maakte veel goed.
Ze hadden het afgelopen jaar amper met elkaar doorgebracht, hij had het druk. Vergaderingen liepen regelmatig uit. Hij moest klanten werven, met ze dineren, en af en toe naar de sauna. Netwerken, zei hij.
Ze sliep al wanneer hij thuiskwam. En als ze niet sliep, omdat ze wilde vrijen, was hij te vermoeid om haar nog aan te raken, of wilde hij rapporten uitwerken die geen uitstel verdroegen. ‘s Morgens bereidde hij zich mentaal voor op een drukke dag terwijl hij de krant doornam.
Ze was teleurgesteld dat hij zo weinig tijd voor haar vrijmaakte. Maar hij bezwoer haar dat als de opdrachten binnen waren, hij een tijdje in rustiger vaarwater zou komen en dat hij dan een verrassing voor haar in petto had.

Waarom had hij het doosje achter het kussen verstopt, zo’n doorzichtige plaats?
Ineens wist ze waarom het daar lag! Voor het slapen gaan, ontkleedde hij zich in de woonkamer en legde zijn kledij over de leuning van de bank. Een onhebbelijke gewoonte die zij ‘s ochtends meteen aan kledinghangers hing. Het doosje was uit zijn broekzak achter het kussen gegleden!
Het zou een grote teleurstelling voor hem zijn als hij wist dat ze zijn cadeau gevonden had. Ze wilde hem die verrassing niet ontnemen.
De broek hing aan de scherpe vouwen op een hanger aan de kastdeur, ze moest opletten dat het doosje er niet opnieuw uitviel. Toen ze zich omdraaide, zag ze iets op de vloer liggen, een opgevouwen papiertje. Ze raapte het op. Het bleek een hotelrekening, een hotel in het centrum.
Het vermeldde hun beider namen, de datum van gisteren. Ze was geschokt. Zij was daar zeker niet geweest! Toen drong het tot haar door. Ze trok het doosje zo ruw uit de broekzak dat die uitscheurde en schoof de ring aan haar vinger. Hij paste niet.

Dit soort verhalen las ze bij de kapper. Hoe kon hij zo haar zo’n banale streek leveren? Zijn verschrikkelijke slordigheid stond gelijk aan pure arrogantie.
Ze beende naar zijn studeerkamer en zette zijn computer aan. Ze bekeek zijn e-mails en zijn zakelijke afspraken in zijn agenda. Die leken te kloppen. Hier kon ze niets vinden. Koortsachtig zocht ze verder in zijn documenten. Zonder resultaat. Ze trok de laden van zijn bureau open. Niets. Er moest iets in zijn computer opgeslagen zijn, want zijn mobiele telefoon lag altijd in het zicht. Als daar iets in zou staan, zou hij voorzichtiger zijn.
Al die uren achter zijn pc, zogenaamd voor werk! En had ze dat moeten geloven?
Ze wilde bewijs!

Het viel haar in dat er nog een ander e-mailprogramma bestond. Ze had dat ooit eens bij de kinderen van vrienden gezien. Ze zocht op Google naar e-mailprogramma’s. Haar ogen vlogen over de zoekresultaten. Dáár: HOTMAIL, een belachelijke naam, vond ze. Maar dat was het!
Ze las: Om een email te sturen, surf je naar Hotmail. Ze klikte op de link. Die was meteen raak: Doorgaan/ www. msn. nl / hotmail.
Ze werd licht in haar hoofd, voelde misselijkheid opkomen. In het venster dat zich opende, zag ze een e-mail adres staan: de_lovemaker@hotmail punt com. Hij had het de computer laten onthouden!

Waar had hij het domme lef vandaan gehaald om dit op de pc te laten staan? Hoe had hij haar in vredesnaam gezien: als de een of andere naïeve muts die toch niet achter zijn dubbele agenda zou komen? De LOVE maker! Maar dan toch niet bij haar.
Ze moest onmiddellijk zijn wachtwoord hebben!
Ze voerde haar eigen naam in en lachte smalend toen dat geen resultaat boekte. Het zou haar dan ook verbaasd hebben.
Ze liet allerhande mogelijkheden de revue passeren waarvan ze dacht dat ze belangrijk voor hem waren. Telkens een foutmelding.
Ze klikte op: Wachtwoord vergeten? Om uw wachtwoord opnieuw in te stellen, dient u eerst uw e-mail adres op te geven en de tekens in de onderstaande afbeelding over te nemen.

Ze ontwaarde scheve cijfers en letters en nam ze over, na het invoeren van zijn walgelijke e-mail adres.
U kunt uw wachtwoord op een van de volgende manieren instellen: bevestig uw accountgegevens en beantwoord uw geheime vraag.
Geheime vraag? In het venster stond, niet te geloven, de aanwijzing: Geboorteplaats van moeder?
God hebbe haar ziel! Wat een interessante beveiliging had hij voor zichzelf uitgezocht, ze kon meteen een nieuw wachtwoord instellen.
Ze was ineens doodmoe, maar triomf overheerste. Zijn post lag open, ze had zijn geheime leven gekraakt!
Alle avonden dat ze dacht dat hij aan het werk was, bracht hij met ene Annet Baksman door. Geen pseudoniem, nam ze aan. Via zijn infantiele e-mailadres had hij met haar afgesproken en voor vandaag stond er een neukafspraak tijdens de lunchpauze.
De e-mails waren doorspekt met kinderlijk verliefde woorden. Annets adres stond gewoon in zijn lijst!

Toen ze hem confronteerde, zag ze het: het befaamde spiertje bij zijn mondhoek trilde.
Hij was nerveus, concludeerde ze met voldoening. Altijd als hij nerveus was, trilde dat achterlijke spiertje.
Ze gooide de geprinte bewijzen op tafel. Nu hij inzag dat ontkennen geen zin had, nam hij een andere houding aan. In zijn ogen zag ze minachting. Ze schrok. Hij deed een stap naar achter toen hij haar onzekerheid zag. Was hij soms bang dat ze zich snikkend in zijn armen zou werpen en hem zou smeken bij haar te blijven? Dat nooit. Hij had haar stukgemaakt.
Hij zou het binnenkort toch wel verteld hebben, zei hij koel. Ze had dat zelf toch ook gemerkt? Ze waren uit elkaar gegroeid, hij wilde een scheiding. In Annet vond hij alles wat hij bij haar had gemist. Annet sprankelde, had een goede baan als bedrijfsjurist. Zij was een saaie muts, een huisvrouw. Wat hadden zij nog samen?
Zijn oppervlakkige onverschilligheid benam haar de adem. Alles had ze opzij gezet voor hem, alles! Al die jaren gooide hij achteloos weg, hij gooide haar gewoon weg!

Ze opende de kast en haalde de onderste plank los. Haar promotie mocht dan wel ‘uitgehuwelijkt’ zijn, haar proefschrift met de formule lag op een goed bewaarde plek.
Deze, zeer eenvoudige, chemische middelen had bijna iedereen in huis; als je ze maar in de juiste verhoudingen mengde. Uit de keukenla nam ze handschoenen en een hamer.

Hij keek haar ontzet aan toen ze de hamer op zijn hoofd sloeg. Ze had hem overvallen in bad. Verzet was zinloos, bloed liep langs zijn slaap. Ze sloeg, totdat ze hem niet meer hoorde kreunen. Met wat kledingstukken stelpte ze het bloed en propte het textiel in een vuilniszak. Ze stond verbaasd van haar gevoelloosheid, ze minachtte hem zelfs niet meer. Hij had afgedaan, moest zo snel mogelijk weg.
Buiten adem en trillend van de adrenaline draaide ze zich om, zijn ontbinding hoefde ze niet te zien. Ze was vergeten hoe geruisloos haar methode was. Ze hoorde slechts zacht bruisen.
Toen ze durfde kijken, zag ze alleen een beetje roestkleurig schuim dat ze door de afvoer spoelde. Diezelfde avond waren sporen gewist, zonk de hamer in de Maas en parkeerde ze de auto voor het huis van Annet Baksman. Ze stopte zijn bebloede kledingstukken onderin haar afvalcontainer en liep terug naar huis.

Een dag later zat ze in tranen bij de politie, haar man was niet thuisgekomen en vandaag ook niet op zijn werk verschenen. Dat was niks voor hem, zonder reden. Hij was veel onderweg, ja, maar lag elke nacht naast haar in bed. Hun huwelijk was goed, zo goed zelfs dat hij haar een ring had gegeven, ze liet het dure kleinood zien. Hij had geen reden om bij haar weg te gaan en als hij zo’n verrassing voor haar had gekocht, dan moest hun liefde toch wat waard zijn?
Fijn, dat de rechercheur zo meelevend was. Ze was erg ongerust, als er maar niks was gebeurd? En ja, natuurlijk mochten ze in de computer kijken, maar ze wist zijn wachtwoord niet.

Het gaf haar voldoening dat Annet Baksman moest gaan bewijzen dat ze niets met het misdrijf van doen had, die ging een moeilijke tijd tegemoet.
Zelf werd ze, buiten de huiszoeking en wat verhoren om, in haar hevige verdriet met rust gelaten.
Na een jaar, er was geen spoor van het lijk, werd de overlijdensakte getekend naar aanleiding van de wet: Doodverklaring bij vermissing, in rechtsvermoeden van overlijden.
Zij kon als treurende weduwe na enige tijd het verzekeringsgeld innen en verkocht de ring. Het gaf haar teveel pijn, zei ze tegen de meevoelende juwelier, dat haar man het kleinood nooit zelf om haar vinger had kunnen schuiven.

ds