Afbraak

De brokstukken liggen er nog.
Je zou er mee kunnen puzzelen, de fragmenten minutieus aan elkaar lijmen, maar de stevigheid die er eens was, zou inzakken, als een betonnen pudding die nergens meer houvast aan biedt. Het gras vleit zich eromheen. Roofdieren vinden hun weg in donkere, kleine holen die onder de brokken zijn ontstaan.
Eens stonden hier mensen. Als vijandige soldaten in een rij. Ze scandeerden. Droegen spandoeken. Mensen zoals jij en ik, maar die zich lieten leiden door angst. Zo werden zij de roofdieren, verscholen in de brokken van een beschermende omgeving, wijsgemaakt dat dit alles was wat ze kenden, wat ze maar hoefden te kennen. Nieuwsberichten schoven ze ver van zich af. Dat was te ver om zich mee bezig te houden. Maar toen kwam het dichterbij en dichter, nog dichter op hun huizen en ze lieten het er niet bij zitten (…) Lees verder

_