Verdwaasd geluk

In de stad waar ik een vreemde ben,
sjouw ik het bekende –  niet het vertrouwde  –
zie ik de man in de bus,
vervreemd van wie hij vroeger was.

Hij sleept zijn leven in een tas,
kijkt naar zijn stad  –  de straten
die de bus aandoet  –
en vraagt blijmoedig waar ik woon.

Er is verdwaasd geluk voor nodig
denk ik; een zekere weemoed
om een hoek die niet wil komen
en wat er wordt vergeten,

maakt dat geen dag meer langer wordt,
het slepen maar zo kort. Och, de tijd:
hij maakt ons onverhoopt verloren
en in de grond gelijk.

ds